Litlibakki hefur ætíð verið bændaeign en gengið kaupum og sölum. Á 19. öld voru tvö bæjarhús á jörðinni og mest skráðir allt að fimm ábúendur í einu með sínar fjölskyldur í þessum tveimur torfbæjum. Ekki liggur fyrir hvenær jörðin komst alfarið í eigu þeirrar ættar sem setið hefur á Litlabakka í um tvær aldir eða allt frá því Jón Rustikusson yngri flutti þangað árið 1834.

Sigbjörn Björnsson bóndi á Litla-Bakka, andaðist að heimili sínu 17. des. s.l. eptir þrönga legu. Banamein hans var illkynjuð veiki (æxli) í höfðinu. Sigbjörn heitinn var fæddur á Svínafelli í Hjaltastaðaþingá 5. sept. 1853. Foreldrar hans voru hjónin Björn Björnsson og Björg Sigurðardóttir, sem bjuggu á Bóndastöðum og víðar í Hjaltastaðaþingá. Þau áttu mörg börn og var Sigbjörn einn þeirra á lifi hér á landi, en sum systkini hans fóru til Ameríku og eru þar enn á lífi sum af þeirra. Á yngri árum var Sigbjörn vinnumaður á ýmsum stöðum, svo sem hjá Birni Hermannssyni bónda á Selsstöðum og Halli Einarssyni bónda á Litla-Steinsvaði. Frá hinum síðarnefnda mnn hann hafa farið.að Litla-Bakka til Stefáns bónda Sigurðssonar, móðurbróður sins. Árið 1888, 9. okt. giftist hann frænku sinni Yilborgu Stefánsdóttur og byrjuðu þau hjúskap á Litla-Bakka vorið eptir, og bjuggu þar alla tíð síðan. Búskapurinn gekk þeim hjónum vel, svo að jafnan var heimili þeirra talið í röð efnameiri heimila Tunguhrepps, enda voru þau bæði búhyggin og samtaka í því að sjá sem bezt um heimili sitt, þrátt fyrir fremur tæpa heilsu þeirra beggja hin síðari ár, einkum Sigbjörns. Hjónaband þeirra var alla tíð mjög gott. Þau eignuðust 9 börn. Af þeim eru 5 á lífí, 3 stúlkur og 2 drengir. Sigbjörn heitinn var fjörmaður á yngri árum, greindur að náttúrufari, kátur og fremur léttlyndur. Hann var talsvert glíminn og hafði gaman af meinlausri stríðni og kappræðum, einkum ef hann hafði bragðað vín, sem honum þótti gott, en hafði ekki oft um hönd. Gaman hafði haun af gestum og tók vel á móti þeim, þegar þá bar að garði. Ýmis opinber störf hafði hann á hendi innan sveitar, því að við sveitungar hans þekktum hyggindi hans og gætni í þjóðmálum og öðru, enda voru tillögur hans jafnan hollar fyrir sveitafélagið. Aldrei skifti Sigbjörn sér opinberlega af pólitískum deilum, enda mun það ekki vera gróðavegur fyrir bændur eða auka þeim næði við búskapinn. Hinsvegar reyndi hann að fylgjast með, eins og hverjum kjósenda ber að gjöra, til þess að geta notað atkvæðisrétt sinn eptir eigin sannfæringu, en ekki annara, eins og því ver stundum á sér stað.
Litli-Bakki tók miklum umskiptum eptir að Sigbjörn heitinn tók þar við búi. Hann sléttaði mikið af túninu, og girti að nokkru leyti, byggði mikið að húsum bæði bæjar- og búpeningshúsum.
Okkur sveitungum Sigbjörns þykir höggvið allmikið skarð i bændatölu vors fámenna sveitarfélags við fráfall hans en um það tjáir ekki að tala, sá er gangur lífsins. Bót er þar líka í máli að maður kemur oft í manns stað, enda skilur hann okkur eptir mannvænleg börn, sem ætla má að á sannist gamla orðtækið: „Sjaldan fellur eplið langt frá eikinni.” Ekkja hans situr í óskiftu búi, og heldur því áfram í sama horfi og áður.
Sigbjörn var jarðsunginn heima á Litla-Bakka 6. jan. s.l. af séra Vigfúsi Þórðarsyni. Margt manna fylgdi honum til grafar þrátt fyrir fremur slæma færð um það leyti. Heimagrafreitum fjölgar óðum hér í Héraði og er það að vonum, þar sem hér er oft erfitt að flytja lík langar leiðir til kirkju í misjafnri færð, og svo þykir ættingjum ánægjulegra að geta hirt um leiði ástvina sinna heima hjá sér og síðast en ekki sízt er að telja, að margir búendur vilja helzt bera þar beinin, sem þeir hafa lengst unnið. Ennfremur eru kirkjugarðarnir oft ekki sem aðgengilegastir til greftrunar. Sá bágur er samt á heimagreftri, að honum er samfara talsverður kostnaður. Fyrst og fremst að sjálfsögðu viðhald grafreitsins og girðing. Ennfremur gjald í landsjóð fyrir leyfið og svo síðast legkaup til kirkjunnar, svo hún missi einskis þótt garður hennar sé ekki notaður. Þrátt fyrir þessar kvaðir fjölgar heimagrafreitum einlægt, enda virðist ánægjulegra og eðlilegra að hver jarðeigandi fái að hvíla þar, sem hann helzt óskar. sem verður þá optast á einhverjum fegursta hólnum á eignarjörð hvers eins. Þannig valdi Sigbjörn heitinn sinn síðasta hvíldarstað. Rangá 1/3 1915. Björn Hallsson.

Austri, 10.tbl. 25. árg. 18.3.1915, bls. 39

---